De dames in onze apotheek bemoeien zich actief met het medicatiebeleid van onze klanten. Dat wordt niet altijd in dank afgenomen door de voorschrijvers.
Natuurlijk kennen wij onze grenzen maar een van de kunsten van het vak van apothekersassistenten is luisteren en indien relevant kijken. In dit geval was het luisteren. Dus wij suggereerden bij een familielid van de patiënt actie te ondernemen bij de arts. Werd er dus not amused vanuit een praktijk gebeld: waar bemoei je je mee. Nou 1 dag later schrokken de ambulancemedewerkers zich rot, patiënt met spoed opgenomen en met spoed geopereerd. Tsja.
Zelf kreeg ik een pissige mail van een chirurg. Ging over de antistolling. Laten we het maar hier op houden: het ziekenhuis was in gebreke gebleven zowel bij de opname als bij het ontslag van de patiënte en als apotheker mocht ik alleen opbouwende kritiek leveren. Ja doei. Het deugde tot 2 keer toe niet bij dezelfde kwetsbare oudere waar een teen geamputeerd was. Preoperatief en postoperatief. Ik zit niet voor jandoedel in de antistollingscie. waar duidelijke afspraken zijn gemaakt. Dan moet ik mijn mond houden. Ech nie.
Ons team waakt over de klantjens als een herder over zijn schaapjes. Cliente woont 15 km verderop. Ze kwam als kind al hier. Haar nog relatief jonge echtgenoot is terminaal. Andere apotheek aan het sterfbed? No way. Die apotheek van hier is een verschrikking zegt ze. Het voelt bij jullie als familie. Linksom of rechtsom, we passen er wel een mouw aan. Een andere klant kwam zomaar even bedanken aan de balie voor bewezen diensten. Zegt ze tegen de assistente: breng je het ook over aan de rest van de familie? Zo voelt dat hier in het dorp. De apotheek als familie. Weer een ander woont in diezelfde gemeente. Mag geen auto meer rijden en wil ons ook nooit kwijt. Heeft een elektrisch 45 km autootje gekocht en komt zo lang het kan onze kant uit. Zijn zoon verhuist van verder weg naar een gemeente hiernaast. Wat denk je? We kennen die kleine krullenbol al meer dan 30 jaar en hij laat zich hier weer met zijn gezin inschrijven. Dat gebeurt niet zo maar mensen.
Je vraagt je ondertussen af hoe lang je als apotheek nog ergens in het dorp mag blijven. Het actiecomite “weslikkenhetnietlanger” heeft een nobel doel wat we allen moeten ondersteunen: optimale en volledige zorg te kunnen leveren aan onze patiënten, zonder enige restricties, dichtbij bij de patiënten in de wijk in plaats van. steeds verder van ze af en meer loketten. Wat is dagelijkse praktijk? Het tegenovergestelde. Dat is geen toeval. Al 20 jaar is het beleid van de zorgverzekeraars de apotheken te zieken. Het is ff rustig geweest. De laatste jaren zijn successievelijk alle hulpmiddelen verdwenen. Nu gaan we de kant van de internetfarmacie uit. Verzekerden van VGZ worden bestookt met mails. En wat zegt VGZ: we houden zoveel mogelijk rekening met het perspectief van zorgverleners én patiënten. Een giller van de bovenste plank toch? Zorgverzekeraars Nederland heeft maar 1 doel: het aantal apotheken terugdringen naar 500. Zo, nou jij weer.
Heb je wel eens een klacht ingediend bij de NZa? Over de hulpmiddelen bijvoorbeeld. Moet je eens doen. DOEN!
Het werk gaat ondertussen gewoon door. Hoge werkdruk of niet. Personeelsgebrek of niet. Als al die jonge parttimers eens gewoon fulltime gingen werken, of al die coaches gewoon aan de slag gaan in plaats van anderen te vertellen hoe ze het moeten doen terwijl ze er zelf geen zin meer in hebben danwel ongeschikt zijn, of al die regiomanagers handjes laten wapperen op de werkvloer in plaats van zich de hele dag bezig te houden met xls-bestandjes. Het zou enorm schelen.
Had vorige week een gesprek met een huisarts van mijn leeftijd. Zij kreeg nog net geen braakneigingen toen ze de woorden uitsprak over de toekomstige collega’s: ja, er moet wel een goede balans zijn tussen werk en privé. Dat is het eerste wat je tegenwoordig hoort. Je kunt geen huisartsen- of apotheekpraktijk parttime runnen. Als je geen 5 dagen per week als beherend verantwoordelijkheid wil dragen ga dan wat anders doen. Echt.
Toch valt er nog wel wat te lachten op de werkvloer hoor. Wij leveren onder andere zorg aan vluchtelingen uit de Oekraine. Staat een man voor de neus van een assistente met een GSM. Meneer maakt gebruik van Google Translate. De vertaling luidde dat hij een pleister wilde hebben om de voorhuid te verwarmen. Sorry? Euh, hoe zou jij reageren? Het moest zijn een pleister voor de huid te verwarmen, de onderrug in dit geval. Hihihaha.
De toegestroomde lekkernijen waren deze maand een bosbessenslof, een aardbeientaart, 15 roomsoesjes, een grote chocoladereep, een vruchtentaart, 10 leverworsten, en natuurlijk de vrijdagse stroopwafeltjes. Helaas zou dit wel eens de laatste opsomming kunnen zijn. De banketbakker schuin tegenover de apotheek is er mee opgehouden. We hebben geen echte banketbakker meer in het dorp. Drama drama.
DOESLIEF, nog steeds
Madness - Our House in the Middle of the Street
Carlo Schneider
info@apotheekkennisbank.nl info@bijsluiterplus.nl
Laren Nh