Met enige schrik zie ik de zomermaanden tegemoet. Krijgen jullie de bezetting een beetje rond of is het drama? Ieder jaar weer de gebruikelijke puzzel.
Wie wil wanneer weg en wie mag tegelijkertijd met wie? Je hebt niet alleen te maken met de dames op de werkvloer. Kinderen, geen kinderen, leeftijd kinderen, bouwvak, onderwijs, werkzaamheden echtgenoten/vriendjes. Zie het dan maar rond te breien. Om de een of andere reden heb ik het gevoel dat de puzzel steeds lastiger wordt. Iedereen mag alhier 2 periodes opgeven. En dan gaan we passen en meten. Soms wordt het 1e keus, soms 2e keus. Schuiven. Lief aankijken. Bemiddelen. Nou ja, zo erg is het ook niet maar toch. Bijna altijd ben ikzelf de laatste in de rij. Dan zijn we of al bij de herfstvakantie of zelfs daarna.
Dit jaar ook weer getracht assistentes in te huren voor de zomermaanden. Op tijd bij zijn denk je dan. Poeh. Vraag je voor dik 40 werkdagen aan, worden liefst 11 werkdagen gehonoreerd. Op de dagen dat je het hardst iemand nodig hebt krijg je natuurlijk niemand toebedeeld. Sommige dagen sta ik hier met 2 dames. Dan kun je zeggen slecht geregeld maar zo makkelijk is dat ook weer niet. Wellicht komt er nog een student farmacie deze kant uit.
Anyway. Heb maar bedacht om tussen 12 en 14 uur in die periode gewoon dicht te gaan. Of wellicht later open. Of eerder dicht. Of een mix van dit alles. Kun je tenminste rustig doorwerken. Het is wat het is.
Sedert januari hebben we een nieuwe 2e apotheker. Handige gast hoor, door de wol geverfd. Altijd makkelijk en daarnaast ook klusjesman. Niet dat de tent hier uit elkaar valt maar binnen een maand zat er een nieuwe klink op de achterdeur om maar eens wat te noemen. Verder heb ie hier de hele ICT overhoop gegooid. Printertjes verplaatst, kabeltjes getrokken, AIS instellingen aangepast. Zie je opeens overal nieuwe internetbrowsers opduiken, email verkeer op handige plekken en zo ken ik nog wel ff doorgaan. Dat ie maar zijn gang gaat. Het is nu al zover dat ie niet eens meer vraagt, hij doet het gewoon. Voor je het weet neemt ie de hele tent over.
Dan is ie ook nog eens druk met de ICT bij de huisartsen. Om het voor iedereen maar zo makkelijk mogelijk te maken.
In de apotheek loopt het verder gewoon door. Het gebruikelijke gedoe en gezeik met de geneesmiddelenbeschikbaarheid. Het is deels ook maar hoe druk je je erover maakt. Met creativiteit kom je echt een heel eind. Kost ons nog geen 5 minuten per dag. Zorginhoudelijk moet je wel blijven opletten. Komt er een stoprecept in een baxter voor levothyroxine. Zo maar. Geen andere sterkte. Toch maar ff bellen. Foutje bedankt. Moest levetiracetam zijn. Leve levo. Met wakkere apothekers en -assistentes kom je een heel eind. Om maar even bij die baxterklantjes te blijven. Hoe vaak muteert daar een fabrikant? Zeer vaak. Ooit iemand horen piepen? Never. In de apotheken en ook bij de huisartsen is al jaren gezeik met doosjeswisselingen. Als we nou eens zouden beginnen om alle psychofarmaca en cholesterolverlagers in uniforme witte doosjes te doen. Beetje a la sigaretverpakkingen. Waarschijnlijk verdampen dan heel veel discussies. Je mag het niet zeggen maar er gebeurt heel veel tussen de oren.
Op de werkvloer zijn we gezwicht voor Track&Trace. Was niet nodig maar met de enorm toenemende patiëntenaantallen is dat toch een ding geworden. Zo verandert er weer wat en hopelijk gaan wij ons voordeel er mee doen. Niet dat er nou sprake was van eindeloos gezoek maar kan ook niet ontkennen dat het nooit voorkwam.
Gelukkig heeft minister Kuipers de GVS herziening naar 2025 geschoven. Dat scheelt weer gedoe. Nu maar hopen dat ie eerst orde op zaken stelt met het preferentiebeleid en de tekorten.
Vorige week ben ik naar de dodenherdenking in het dorp geweest. Een overlevende van 92 deed zijn verhaal. Samen met 28 andere Joodse mensen zat hij ondergedoken in een boerderij in het dorp. Ze zijn verraden voor 3 knaken per persoon. Hij wist als enige te ontsnappen tijdens een transport. Binnen 1 maand na de arrestatie is iedereen in lucht opgegaan. Letterlijk. Dat waren zijn woorden. Vergast verbrand. Auschwitz. Ter nagedachtenis aan hen zijn in Laren de eerste 28 Stolpersteine geplaatst.
Mijn opa wist na 2 jaar te ontsnappen uit de Arbeidseinsatz om daarna 1 jaar onder te duiken. Mijn vader heeft zijn vader in ieder geval weer teruggekregen. Je moet er niet aan denken wat als...
De maatschappij wordt steeds harder. De zorg beetje bij beetje steeds minder sociaal. Mede dankzij overheids- en verzekeraarsbeleid. Laten we het voor iedereen wel leuk houden. Zowel voor de zorgverlener als de patient.
De volgende in ons rijtje (ex)-klanten is Jeroen van den Boom: Jij bent zo
Carlo Schneider
Laren Nh
info@apotheekkennisbank.nl