Terwijl u de vorige maand mijn meest recente hersenspinsels tot zich nam werd de columnist gestrekt per ambulance afgevoerd.
Wat nu weer? Van zorgverlener naar patient. Sta je doodleuk om 8 uur ’s morgens receptjes in te tikken. Stekende pijn net onder het borstbeen. Geen uitstraling, geen transpireren. Alleen die stekende pijn. Volgens de 2 aanwezige assistentes zag ik asgrauw. Maar even gaan zitten. 20 minuten verder iets beter maar niet veel. Je moet dokter bellen. Ach. Je moet echt dokter bellen! Nou okay dan. Kom maar even langs voor ECG zegt die, maar je mag niet alleen komen. Dat zeiden de assistentes ook al. Eigenwijze ik toch 400 meter alleen aan de wandel gegaan. ECG vertoonde kleine afwijking. Torenhoge bloeddruk. 2e huisarts erbij. Laten we maar even overleggen met cardiologie. Insturen riepen die. Pardon? Ondertussen pufje onder de tong voor de zekerheid. Ik had verdorie nergens last van en werd van die puff alleen maar beroerder. Sterk spul joh. Ook maar meteen infuusnaald erin. Die zat niet lekker. Dan maar weer eruit.
Toen kwam de ambulance en dan loop je met de draadjes halfnaakt de deur uit. Gelukkig was er amper volk in de wachtkamer. De verpleegkundigen aan boord wisten wat ze mee hadden gekregen - willen jullie wel zuinig zijn op onze apotheker - en het onderwerp ging gelijk over de geneesmiddeltekorten. Ik kreeg buitenlandse ampullen onder mijn neus. Bloedlink zeiden ze. Je moet zo verdomde goed uitkijken met die andere namen. Voor je het weet gaat er iets verkeerds in. Zij gingen ook over tot dat infuusnaaldje. Meneer u bent lastig aan te prikken. Weet ik, ben wel prikkelbaar….Dat mislukte dus ook. Dan maar niet.
Kom je aan op de eersteharthulp in ons spiksplinternieuwe ziekenhuis. Mooie grote 1-persoonskamers. Anyway. Twee verpleegkundigen komen binnen en degene die zich voorstelt als leerling zou wel even die infuusnaald doen. Heb ik weer dacht ik nog. Maar ja hoor, de leerling jast dat ding er in 1 keer goed in. Applaus. Drie uur verder en na 2 keer bloedprikken komt de cardioloog. Meneer ik weet wat u niet heeft, een infarct, maar geen idee wat u wel heeft. U gaat maar naar huis. Plakkers eraf en toen had ik behalve een wasbordje ook een dambordje. I know, i know. Far too much information.
Zeurend gevoel in de buik, continue spanning erop. Volgende ochtend gewoon naar de apotheek. Plicht roept en we waren al onderbezet. Een kopje thee met een koekje viel om 11 uur niet lekker. Maar weer gaan zitten. Weer grauw. Toch ff naar huis. Daar pieste ik cola. Euuuh. Dan denk je aan……? Inderdaad galstenen. Dokter bellen. Die regelde spoedlab en ik mocht er binnen 24 uur heen. Dan maar meteen en weer 1 uur verder. Ja hoor, bingo. Alles wees op galstenen. Huisarts overlegt met radiologie. Echo 2 dagen later of direct als ik meteen naar de SEH kwam want de radioloog was er nog. Ik racen. Echo ging vrij snel. Maar daarna, echt vreselijk. Telkens 1 uur of nog langer wachten op een MDL arts, chirurg, weer MDL. Ik lag volledig verkrampt en zielig te blauwbekken met jas aan op de onderzoekstafel. Echt niemand die zijn kop om de deur steekt om te vragen hoe het gaat. Ondertussen pieste ik jus d’orange en daarna weer limonade. 5 uur later kwam de boodschap dat ik galstenen had en mogelijk een galblaasontsteking. Ik was echter niet ziek genoeg, dus opzouten. MRI binnen 1 week als dat mocht want heb nog immer die platen in mijn been. Neemt u maar wat pijnstillers.
De dag erna weer aan de bak. Na een warm bad heerlijk geslapen gek genoeg. De hele dag gewerkt. Pijn viel wel mee al hadden mijn ingewanden de hele dag enorme ruzie. De leverwaardes waren ook niet echt jofel. Heb een oud adagium van wijlen mijn pa maar uit de kast getrokken. Door de week wordt niet geschonken. Dan maar geen glas wijn bij de avondhap. So what. Ik sta nu al 1 maand volledig droog. Dat heet tegenwoordig met een duur woord leefstijl. Schijn je cursus voor te kunnen doen en zelfs coach te kunnen worden. Hoe moeilijk kan het zijn.
Voordat ik een telefonische afspraak had met de MDL-arts werd ik geacht bloed te laten prikken. Kon in de hele regio echt nergens terecht. Over 10 dagen bent u de eerste. Dan moet je hemel en aarde bewegen om het voor elkaar te krijgen. Gelukkig waren alle waardes weer nagenoeg normaal en is voorlopig geen ingreep noodzakelijk. Nog geen week later kwam een bericht van de verzekeraar: automatische afschrijving van de volle mep van het eigen risico. Dat is met raketsnelheid denk ik dan.
Om voor nu af te ronden: het advies van de MDL-arts is toch galblaas eruit te laten halen maar hoeft niet op stel en sprong. Wachttijd is sowieso 10 weken hier.
Nog wat leuks te melden uit de apotheek? Ja hoor. Volgens VGZ zijn we nu een 3-sterren apotheek. Uit het niets van 1 naar 3. Geen beleid bij ons gewijzigd, nergens op gestuurd. Totaal niks. Alleen veeeeeel meer logistieke noodzaak. Zou dat het zijn?
En een van de assistentes is deze week 40 jaar in dienst. Veertig jaar full time aan de bak! Niet klein te krijgen. Old soldiers never die. Van alle markten thuis. Legendarisch zijn haar uitspraken: ik heb geen voeten meer, heb slappe knieën, ik kan niet meer. Moet echt ff zitten. Toch gaat ze gewoon door. Met regelmaat staan wij met tweetjes alleen na 1730 uur. Dan doen we tikkertje of verstoppertje of potje toepen. Zeggen we tegen de rest. Als we dan een nieuwe collega krijgen denken die dat we gek geworden zijn. Ze geloven het niet. Snap jij dat?
Verder met mijn roots.
Het is pruimentijd. Jansse Bagge Band: Proemevlaai
Carlo Schneider
info@apotheekkennisbank.nl
Laren Nh